De homoseksuele mannen die seks hebben met vrouwen

oktober 19, 2015

door Shawn Binder

In mijn eerste jaar op de universiteit had ik een date met een jongen die Chris heette. Hij stond bekend als een knappe gast en was slank gebouwd. Alle homoseksuele mannen op school wilde seks met hem hebben. Tijdens de date vroeg Chris aan me: “Heb je ooit met een vrouw geslapen?” Ikzelf had dat nog nooit gedaan, maar hij vertelde dat hij met drie vrouwen seks had gehad en het ook lekker vond. “Ben je bi?” vroeg ik. Hij zei van niet. Chris zag zichzelf als een homo die af en toe seks met meisjes heeft.

Hij is niet de enige. Er zijn aardig wat homomannen die seks hebben met vrouwen, maar daarover zwijgen omdat er in de homogemeenschap een taboe lijkt te rusten op een seksuele interesse die verder reikt dan alleen maar pikken. Online hebben jongens fora als EmptyCloset opgericht om te discussiëren over hun variërende seksualiteit.

“Veel van de homo’s die ik ken hebben seks gehad met vrouwen, maar dat was vooral omdat de maatschappij dat van hun verlangde,” schrijft iemand in een blog. “Slapen met een meisje was waarschijnlijk hun manier om hun seksualiteit te ontkennen, of ertegen te vechten.”

Als de maatschappij vrouwen constant als lustobjecten neerzet, is het misschien niet raar dat homo’s er ook nieuwsgierig naar zijn. Maar volgens experts zijn er veel ingewikkeldere redenen waarom homo’s zich tot vrouwen wenden. Volgens dr. Chautelle Tibbals, socioloog en auteur van het boek Exposure: A Sociologist Explores Sex, Society, and Adult Entertainment , zoeken homo’s vrouwen op voor twee redenen. “Ten eerste, vanwege ons eeuwenoude onvermogen om seks te zien als een complexe, veelzijdige en veranderlijke dimensie van de mens,” vertelt ze. “Er is bijvoorbeeld niet maar één manier van gay zijn. Daarnaast komt het voort uit ons diepgewortelde culturele verlangen om een antwoord te krijgen. Het kan zo zijn dat er geen antwoord is, of het kan zo zijn dat het antwoord ‘ingewikkeld seksueel verlangen’ is.” We kunnen deze jongens afschrijven als biseksueel, maar zij houden vol dat ze homoseksueel zijn. Sommige homo’s hebben heteroseks omdat onze cultuur mannelijkheid van ze verlangt, en masculiniteit is verbonden met heteroseksualiteit. (Op Grindr omschrijven veel jongens zichzelf bijvoorbeeld als ‘hetero-gedragend’). Tibbals vertelt: ” Zoals we weten zit zelfs in 2015 onze wereld nog vol vooroordelen, ongemak, en vele ongelijkheden die te maken hebben met macht, gender, seksualiteit en identiteit.”

Het is duidelijk veel moeilijker om klaar te komen in een vagina. Het is lang niet zo strak als een kont.
Ondanks hun bereidheid om met vrouwen te slapen, geven de mannen die ik sprak aan dat hun seksuele plezier beperkt is wanneer zij seks met vrouwen hebben. Ik vroeg drie homo’s of zij meer genoten van een vagina of van de kont van een man, en ze gaven me alledrie hetzelfde antwoord: “kont.” Volgens Randy, een 31-jarige homo die op Wall Street werkt, is de vagina de ultieme afknapper tijdens seks.

“Een kont voelt beter,” legt Randy uit. “Het is duidelijk veel moeilijker om klaar te komen in een vagina. Het is lang niet zo strak als een kont.”

Randy is al sinds zijn tienerjaren uit de kast en windt geen doekjes om zijn seksuele verlangens. Hij vertelt me dat hij voor het eerst een jongen aftrok in een lege bioscoop. Hij was met een meisje dat hem beloofde dat ze hem en zijn vriend zou pijpen als ze elkaar zouden aftrekken. Later gebruikte hij dit meisje om via haar vaker in de broek van zijn vriend te belanden. Nu neukt hij af en toe met een meisje, maar blijft hij zichzelf zien als homo. “Seks op zich is sexy,” legt Randy uit. “Mensen zijn sexy. Soms kom je een meisje tegen waarmee je een klik hebt en ben je geil, en dan is het helemaal niet zo’n slecht idee als zij er zelf ook zin in heeft.”

Je kan maar een beperkt aantal penissen aan voordat het saai wordt.

Randy en de andere twee mannen die ik sprak hebben seks met vrouwen omdat ze het gevoel hebben dat ze zich bij hen meer kunnen uitsloven, en ze vrouwen zien als minder seksueel agressief. “Ik ga zeker veel zachter om met vrouwen dan met mannen,” zegt Randy. Alle drie zeggen ze dat ze vaak overschakelen naar vrouwen als ze penissen even zat zijn. “Je kan maar een beperkt aantal penissen aan voordat het saai wordt,” legt een 23-jarige jongen die Lucas heet uit. “Vrouwen zijn dan een leuke afwisseling.”

Lucas werkt als een gigolo. Hij slaapt vooral met mannen voor de kost. Jarenlang vond hij “seks hebben met verschillende geslachten” onbegrijpelijk, maar toen hij “mensen begon te zien als individuen los van het geslacht, had ik er geen problemen meer mee.” Door Lucas’ antwoord kan het klinken alsof hij zichzelf ziet als biseksueel, maar veel homo’s hebben seks met vrouwen en beschouwen zichzelf desondanks als homoseksueel. Toen ik ze vroeg waarom ze dit deden, varieerden de antwoorden van “omdat vrouwen zachter voelen” tot “omdat vrouwen emotioneel meer open zijn.” Ze neukten vrouwen, maar in hun hart en lul blijven ze bovenal geïnteresseerd in mannen.

Jaren na onze lunch vroeg ik Chris of hij nog steeds met vrouwen seks zou willen hebben. Hij was ondertussen gesetteld met zijn vriend, had een huis en een hond. Hij vond mijn vraag naïef en grappig.

“Ja,” zei hij even later. “Ik voel me nog steeds aangetrokken tot vrouwen, maar niet specifiek op een seksuele manier. Ik kan me meer vinden in het idee om met vrouwen te slapen, dan het daadwerkelijk te doen. Klinkt dat logisch? Alsof het allemaal wel leuk is, totdat je de vagina ziet.”

Dit artikel verscheen eerder op Broadly, de nieuwste site van VICE. Broadly komt binnenkort ook naar Nederland. 

‘Het label biseksueel vinden mensen het makkelijkst om te begrijpen, maar ik vind het beperkend. Ik val op mensen.’

Zo! Mel

‘Het label biseksueel vinden mensen het makkelijkst om te begrijpen, maar ik vind het beperkend. Ik val op mensen.’

Expreszo/Arthur van der Werf

Achtergrond

door Marieke op 11 oktober 2015

– onderdeel van de ontdekkingsserie –

Onze ontdekkingstocht is nog geen vierentwintig uur gaande of we lopen al tegen een soortgenoot aan in de jungle van het kleurrijke hostel van Århus: de City sleep-in. Mel (23) is ook op ontdekkingstocht: de goedkoopste route naar een vriendin in Londen liep vanaf New York via IJsland en de pont naar Denemarken ook langs Århus en het vliegveld aldaar. Drie hongerige magen ontmoeten elkaar en vinden een eetcafé met piano, boekenplanken en onvergetelijke wraps. De bijbehorende monden vinden tussen het kauwen door ook nog ruimte om met elkaar het leven te bespreken. Pas op de terugweg blijkt Mel ook op een ander vlak een soortgenoot: ze vertelt dat ze een vriendin heeft. De volgende ochtend vindt ze twee opportunistische journalisten bij het ontbijt die een kans op een internationale Zo! niet laten schieten. Hier is dus Mels verhaal. Zo!

Ik groeide op in Wisconsin en ging ervan uit hetero te zijn, aangezien mijn Katholieke familie dat verstaat onder ‘normaal zijn’. Toen ik tien was zeiden mijn ouders op neutrale toon: je oom date mannen in plaats van vrouwen, dus misschien neemt hij wel een keer een vriend mee. Het kwam alleen nooit in me op dat ik ook wel eens zo kon zijn.

Op mijn vijftiende had ik echter plots een enorme crush op een meisje uit mijn hardloopteam. Ik realiseerde me ineens dat ik meer dan vriendschap voor haar voelde, maar ik wist niet zo goed hoe ik ermee om moest gaan. Op dat moment had ik een vriendje en ik heb hem over mijn gevoelens verteld, waarop hij eigenlijk meer geïnteresseerd was in de vraag ‘of ik dan nog met hem wilde gaan’ dan of die gevoelens er wel of niet mochten zijn. Ik vertelde het hem, omdat het hem direct aanging, maar ik vond het erg stressvol! Niemand kwam uit de kast om mij heen!

Op mijn middelbare school kwamen er per jaar zo’n tien meisjes ongeveer tegelijkertijd uit de kast, en vormden gezamenlijk een dramaclubje vol met jaloerse intriges. Ik wilde daar geen deel van uitmaken. Het leek me allemaal erg onnozel en kinderachtig. Dus ik ben na de middelbare school pas langzaamaan voor de wereld uit de kast gekomen. Voor de nieuwe mensen die ik ontmoette zou het dan onderdeel van mijn identiteit zijn vanaf het moment dat ze me kenden. Toen ik mijn broertje vertelde dat ik ook op meisjes val, zei hij: “eh, waarom vertel je me dit? Is het zo’n ding dan?I don’t care who you date! Gross!” (Hij was vijftien op dat moment.)Na mijn eerste jaar universiteit kwam ik ’s zomers thuis en kwam ik uit de kast voor mijn moeder. Ik was doodsbenauwd. Mijn moeder is heel open, maar van biseksualiteit dacht ze dat het niet bestond. Ze zag het als een manier om aandacht te vragen: andere meisjes zoenen om jongens mee te lokken. Ze reageerde overigens goed en vroeg of ik het ook al aan m’n vader had verteld. Ik antwoordde van niet en ze zei: “vertel het hem maar als hij er ruimte voor heeft”. Maar een goed moment vinden mislukte faliekant. Toen ik terugging naar de universiteit, zei ik hem vlak voordat ik door de douane op het vliegveld ging dat ik met een meisje datete. Hij zei: “waarom heb je dat niet eerder verteld?” “Mum zei dat je tijd nodig zou hebben om eraan te wennen”, zei ik. Hij: “je moeder is een idioot.”

Tijdens Engels (op de universiteit) moesten we op een gegeven moment een persoonlijk verhaal een politieke draai geven. Ik schreef over mijn geaardheid en had over het stuk een gesprek met de docent die zei: “weet je, je ziet er niet gay uit, je kunt prima voor hetero doorgaan, dus waarom doe je dat dan niet?” Na dit gesprek kwam ik drie dagen lang mijn appartement niet uit, zo ondersteboven was ik ervan. Na drie dagen belde een vriendin en zei: “ze maakt je te schande omdat je bi bent. Jij voelt je daar rot over. Nou en? Kom NU je appartement uit!”

In New York – waar ik nu woon – zijn de lesbiennes écht snotty! Ik heb er een theorie over: de ‘gold stars’ zijn ontzettend trots op het feit dat ze alleen maar met meisjes zijn geweest. Het is het hoogst haalbare voor hen en meisjes die wél iets met jongens doen worden met argusogen bekeken. De angst die onder de oppervlakte schuilt is volgens mij dat een biseksueel meisje in een relatie met een ander meisje uiteindelijk altijd diegene zal verlaten voor een man.. as if!

Met een van mijn beste vrienden (“the straightest woman I’ve ever met”) ging ik in New York voor het eerst naar een guerilla-gaybarfeestje. Ik had een advertentie gezien op Facebook en vond dat het tijd was. Ik voelde me voor het eerst niet bezorgd over het benaderen van meisjes; dat ik ze ermee zou overrompelen of zelfs zou laten schrikken als ik interesse zou tonen. Ik zag een heel leuk meisje, en zij is nu mijn vriendin!

Sinds ik uit de kast ben voelt alles beter. De reacties zijn voor het overgrote deel positief. En dat terwijl Amerikanen heel gesloten kunnen zijn als het om seksualiteit gaat! Wat ik grappig vind aan het uit de kast komen als biseksueel is dat ineens iedereen op me afkomt en me van alles gaat vertellen over al hun kleine niet-hetero deeltjes in zichzelf. Kom op jongens, seksualiteit is een spectrum!

Wil je ook in de Zo! jouw coming out-verhaal delen? Stuur dan een mailtje naar redactie@expreszo.nl en wie weet sta jij binnenkort wel op de site. (Vind je het prettiger dit anoniem te doen, dan kan dat ook.) 

11 oktober coming-outdag: een coming-out is nooit gedaan

Op 11 oktober 2015 is het internationale coming-outdag. Çavaria steekt graag iedereen die beslist om zijn coming-out te doen een hart onder de riem omdat dit steeds opnieuw een beetje ‘moed’ vergt. Het gaat misschien telkens iets makkelijker, toch maak je elke keer opnieuw die afweging: “zou ik het vertellen?”

Men gaat dikwijls voorbij aan het feit dat coming-out niet iets is dat je maar één keer doet in je hele leven en dat je er dan vanaf bent. Bij elke nieuwe ontmoeting, een nieuwe job, nieuwe klasgenoten, kennissen, vrienden en familie,… moet je voor jezelf beslissen of je jouw homo, lesbisch, bi of transgender zijn wilt delen met die mensen. Coming-out is dus een voortdurend proces.

Bovendien kiezen sommigen ervoor om nooit of slechts bij een beperkte groep uit de kast te komen. En dat is uiteraard ieders goed recht. Coming-out ‘moet’ dus zeker niet.

Het streefdoel van çavaria is de maatschappij vormen zodat eenieder die dat wil zijn of haar coming-out kan doen. “Via ons onderwijswerk proberen we jongeren van jongs af aan te informeren over seksuele diversiteit en gendernormen. De generaties van morgen zitten nu op de schoolbanken. Het is dus essentieel dat zij mee zijn in ons verhaal”, zegt çavaria-woordvoerder Jeroen Borghs. “Maar we doen meer dan enkel focussen op de jeugd. We sensibiliseren de ouderensector, geven training aan de politie, praten met sportclubs over diversiteit, ondersteunen de asielsector… enzovoort”, gaat Borghs verder.

KliQ vzw – de vormingspartner van çavaria – biedt specifieke trajecten, advies en vorming aan over de thema’s gender en seksuele diversiteit.

Why I Claim Bisexuality

When I was 14, I found the word bisexual through a Google search. I did not know you could have crushes on both girls and boys. I thought at a certain age there would be a sorting hat a la Harry Potter to tell me if I landed in the “straight” house or the “gay” house. So, when I found the world bisexual, a word that encompassed my feelings, I was ecstatic.

Ten years later, I still identify as bisexual. And I’m just as ecstatic to proudly claim bisexuality. I write and speak about bisexuality while being an advocate for our community. In my advocacy, I frequently am asked why I identify as bisexual rather than pansexual, queer, or many of the other fluid identities. While I am a queer man, in the sense that I am not cis heteronormative, I most closely identify with the label bisexual.

While claiming bisexuality, I frequently encounter the misnomer that bisexuality is innately binary. Since “bi” in bisexual means two, the two is assumed to mean cisgender male and female. (It’s only because we think in such binary terms that we would attach a binary gender attraction to the bisexual label.) Yet that is not how many bisexuals define our bisexuality.

The most commonly accepted definition of bisexual comes from renowned bisexual activist Robyn Ochs. She says, “I call myself bisexual because I acknowledge that I have in myself the potential to be attracted – romantically and/or sexually – to people of more than one sex and/or gender, not necessarily at the same time, not necessarily in the same way, and not necessarily to the same degree.”

In simpler terms, I call myself bisexual because I’m attracted to genders like mine and gender that aren’t like mine. My bisexuality isn’t binary. It never was and it will never be.

In the bisexual community, bisexual organizations have begun to use a Bi+ label to encompass all the various identities that land on the bisexual spectrum. Identities like pansexual, queer, omnisexual, and fluid are important parts of the Bi+ community.

There are diverse options for labeling my sexuality. Yet I claim bisexuality.

There are many reasons I call myself bisexual. First, bisexuality makes the most sense to me. Bisexual is the label I’m most comfortable with in describing how I see myself.

I call myself bisexual because it honors our history. Too often, bisexual elders are erased from the forefront of the LGBT rights movement. When I call myself bisexual, I honor the legacy of bisexual activists like Brenda Howard. Known as the Mother of Pride, Howard co-organized the Christopher Street Liberation Day March, which gave birth to Pride parades.

Sylvia Rivera and Marsha P. Johnson were trans women of color at Stonewall. Yet they were also bisexual. Their bisexual identities are often forgotten. Others who have been at the forefront of the marriage equality movement, HIV activism, and who have marched for equality have too claimed bisexuality for themselves. It is because of their contributions to our equality that I have the space to freely claim my bisexuality today.

I call myself bisexual to be counted. Still, the majority of individuals who are attracted to more than one gender identify as bisexual. Regardless of our labels — queer, pansexual, omnisexual, or no label at all — our disparities are the same. We, as a Bi+ community, are facing a health crisis. In order for our disparities to be addressed, we must be counted in data collection.

I claim bisexuality for visibility. In calling myself bisexual, I am visible for other bisexual youth who could be Googling in search of answers about their sexuality. I want the 14-year-olds of tomorrow to know they don’t have to deny themselves.

I am out and proud as a bisexual man so that others know they too can claim bisexuality as their own.

ELIEL CRUZ is a contributor to The Advocate on bisexuality. His work has also been found in The Huffington Post, Religion News Service, Mic, Sojourners, The Washington Post, Patheos, Everyday Feminism, Details, Rolling Stone, Vice, and Slate. Follow him on Facebook and Twitter.

Chicago’s bisexual community gains visibility as UIC launches Bi-Quest

Thu. April 3, 2014  9:03 AM   |   by Anthony Morgano (profile)

The university’s first bi-focused group seeks to create connections within and advocate for Chicago’s often overlooked bisexual community.

Chicago, IL — The title alone of a recently released article in the New York Times Magazine, “The Scientific Quest to Prove Bisexuality Exists,” raised debate and concern within the bi and wider LGBTQ communities, with many seeing the necessity to “prove” the existence of bisexuality as simply another instance of bi erasure. The University of Illinois-Chicago, on the other hand, is fighting biphobia by promoting bi visibility and community building — this semester the university (recently named one of the top 25 LGBTQ-friendly schools in the nation) launched its first official group specifically targeting the bi community and the issues it faces.

“Bi-Quest strives to empower, validate and support the bisexual and questioning/queer community,” Marcos “Marc” Flores, President and Founder of Bi-Quest, told ChicagoPride.com. “Our mission is to make sure that bisexuals feel comfortable and safe in the heterosexual AND homosexual spaces that are part of Chicago. The entire group is student led and formed.”

According to the group’s faculty sponsor, UIC did have a group of bisexual women who held several meetings about 10 years ago, but Bi-Quest is a new venture for the university and its Gender and Sexuality Center. Bi-Quest is the only group at UIC that addresses topics concerning “bisexuals, pansexuals, omnisexuals, fluid, queer, questioning, ally and curious folks.” Flores, a student of applied psychology, stresses that the group is incredibly inclusive — their members span ethnic and racial backgrounds, represent a multitude of gender expressions and several are actually straight.

Bi-Quest came to be after UIC’s Gender and Sexuality Center held a Bisexual Dinner in Boystown back in September of 2011. According to Flores, the only people at the luncheon who identified as bisexual were the faculty leader Liz Thompson and Flores himself — the other attendees were all bi allies (“or very hungry,” Flores joked).

“Liz must have seen something in me because ever since that luncheon I have been a huge bisexual advocate and organizer for the university and other university students in Chicago,” Flores said.

Bi-Quest officially launched this semester, two and a half years after that fateful luncheon. In addition to holding “bi-monthly” meetings on Wednesdays at 1 p.m. at UIC’s Gender and Sexuality Center, the group also releases a newsletter detailing discussion topics and points from previous meetings, upcoming events and community resources. Nearly all members are currently UIC students, but Bi-Quest also has about 20 online only members who receive and respond to the newsletter.

The fledgling group, which Flores said is mostly made up of UIC’s junior and senior class at this time, is still growing and defining itself. Flores brought on Daina Almario-Kopp, a senior in the undergrad Gender and Women’s Studies at UIC and Fashion Design at Columbia, to tackle the group’s public affairs. Almario-Kopp is a longtime advocate for both bi and trans rights, having spent most of her time in New York and Berlin prior to moving to Chicago in 1990, and brings with her a wealth of knowledge about advocacy and community building.

When she lived in New York, Almario-Kopp was a member of GLYNY (Gay and Lesbian Youth of New York) — was one of the country’s first Gay and Lesbian youth groups before the B(isexual) and T(ransgender) were even added — and while in Berlin, Kopp was a member of a bisexual women’s book group. After moving to Chicago, Almario-Kopp continued to participate in the bisexual community, but saw a contrast with what she’d previously encountered in the east and overseas.

“It’s odd, considering that when I lived in New York City and Berlin I never experienced biphobia there,” Almario-Kopp, Bi-Quest’s Vice President, told ChicagoPride.com. “In those cities, it was simply a non-issue – nobody cared. And that was back in the ’80s!”

Here in Chicago, bi groups and resources are a little more sporadic. Alamario-Kopp just ended her position as Research and Education Chairperson for the BQAC (Bisexual Queer Alliance Chicago), a group founded by the legendary Dr. Michael Oboza, who wrote bi-related articles for Gay Chicago when it was in print. TheCenter on Halsted hosts two bisexual events — a Bisexual Discussion Group on the first and third Tuesday of the month from 7 to 9 p.m. and a Bisexual Movie Night on the second and fourth Monday of the month, same time. Lastly, the newly reopened Gerber/Hart Library (now at 6500 N Clark) also hosts a Bi-Trans-Queer Book Discussion Group on the third Friday of the month (their next meeting, on April 18, is on “The Scientists: a Family Romance” by Marco Roth).

In comparison to the Windy City’s multitude of resources targeting the G(ay) and L(esbian) members of the LGBT acronym, those targeting the B(isexual) community are few and far between. A prime example just occurred: March was Bisexual Health Awareness Month and Bi-Quest requested someone from UIC to attend a meeting and talk about issues related to bisexual health. The university admitted that they didn’t have anything specifically targeted for bisexuals — or gays, lesbians or trans* folk for that matter.

“They are actually looking into creating something for us, which is great, but it goes to show you that a center that is designed to promote healthy student behavior is still not ready to talk about bisexual specific health,” Flores said. “Bi-Quest as a group, however, has created a new short brochure and has had discussions on bi-related health tips like ‘how to combat bi-phobia’ for this wonderful bi friendly month.”

So, why is there such a lack of resources and advocacy groups for the bi community? The question hinges on a long history of oppression faced by bisexual folks within the both the alternative gay sphere and the mainstream straight one. Both Flores and Almario-Kopp agree that a lot of stigmatization surrounds bisexuality, which has lead many bisexuals to stay in the closet, fearful to come out due to the biphobia rampant around them.

Many gay men sexualize bisexual-identified men for a perceived masculinity (supposedly derived from a desire to sleep with women) while lesbians will be wary of a bi girl who they may assume is sleeping with women either out of boredom or a desire to pique the interest of heterosexual men. Visa versa, straight men tend to sexualize bi women, while much of the straight (and, for that matter, gay) world see bisexuaity as a stopping point for men on their way to going full blown gay. These are just a taste of the harmful stereotypes that have lead to bi erasure, the problem of bi folks being ignored and assumed to be either gay or straight, and an ignorance about not only bisexuality, but sexuality itself.

“The stereotype that bisexuals are promiscuous is false because bisexuality is a feeling and does not necessarily imply action. One can feel attracted to either males or females or both — or trans folks, etc — but that does not mean that one is ‘doing’ any of these individuals,” Almario-Kopp points out, using both her mother (a straight woman who hasn’t kissed a man since the mid-80s) and her high school self (mostly celibate despite an attraction to both men and women) as examples. “Sexuality isn’t black and white, it is a spectrum, as has been demonstrated since Kinsey’s research, through the Klein Sexual Orientation Grid, and other researchers.”

One of the things Flores emphasizes in Bi-Quest is its inclusivity. Also nodding to the Kinsey’s scale (which place an individual’s sexual behavior and attraction on a scale of 0 — exclusively heterosexual — to 6 — exclusively homosexual), he points out that most folks fall within the 1-2 or 4-5 range, with very few identifying as 3’s (bisexuals equally attracted to men and women). A lot of the time 1’s and 5’s and even 2’s and 4’s identify as either gay or straight, meaning that a lot of potentially bi folk get lost in the shuffle and few remain to speak up for the rest.

“We end up ‘losing’ people who don’t identify as bisexual because although they may have some bisexual behavior, they are predominantly gay or straight,” Flores explained. “This is also why Bi-Quest added the QU(estioning) or QU(eer) part of our name — we wanted to incorporate those people who may be bisexual in nature but do not want to take up that label. If they do take it eventually that is up to them but that is a decision they have to make on their own, we are only here to help them on their QUEST to that decision.”

Another problem of bi visibility stems from the fact that bisexuality simply isn’t that easy to identify. This leads the general public to assume and impose labels on bi folks without their approval. For example, Almario-Kopp is married with a daughter, so often presumed to be straight by the wider world, while Flores is currently in a relationship with a man (despite usually being primarily sexually attracted to men while more emotionally attracted to women) and is often assumed to be gay when the two are seen out together. As the years pass, however, this seems to be changing.

“Increasingly, it seems to be the older generation who still holds on to a black and white, polarized view of sexual orientation.,” Almario-Kopp said. “The younger generation — in their teens and 20s –seem to be avoiding labels and being more accepting of bisexuals.”

Fueled by the voices of this younger generation, Bi-Quest seeks to not only raise discussion and awareness of bisexuality, but to reach out and advocate as well. At the moment, the group has two definite upcoming events. In mid to late May they are holding a bisexual beach event for all Bi-Quest members and allies. Bi-Quest is also collaborating with the Pride group at UIC who hosts the Mass-Queer-Raid, a masquerade ball that takes place after the university’s “lavender graduation” on May 2. The Lav Grad, as it is known, is a special graduation ceremony for LGBTQA students and staff — 2014 will be its eighth year.

“I have found that Bi-Quest is similar to other LGBT groups in that we share the same passion and commitment to empower people and help them develop into better human beings,” Flores said. “We understand that bisexuality is only a part of your identity and that it should be nourished and understood like the rest of what makes you unique.”

“What I think sets us apart is that we like to make brochures and share information with people and organizations,” he continued. “In many cases we are asked to supply this information and ideas for other groups and clubs hosting events. For example, we were asked to be a part of a ‘Safe Zone’ video that would be shared to teach others about how to be a bisexual ally. Advocacy is a big part of our organization.”

Bi-Quest is still building an internet presence, but should be included on UIC’s site for the Gender and Sexuality Center after its upcoming revamping (http://gopride.com/Za42).

Until then, anyone seeking more information about Bi-Quest or wanting to join the group can contact Marc Flores directly at jeanmarc1989@live.com.

(Bron: http://chicago.gopride.com/news/article.cfm/articleid/55205776)

Inifesto

“De toeëigening en benutting van ruimte zijn politieke daden.”

– Pratibha Parma

Na een aantal jaren binnen de beweging tegen straatintimidatie in België via Hollaback! Brussel en Gent, komen we nu samen in rebel.lieus. Met rebel.lieus reorganiseren we ons tot een meer grassroots en collectieve vorm van actie voeren. Hierdoor willen we op een meer substantiële manier knelpunten aankaarten en beter beantwoorden aan de realiteit van onze lokale omgeving.

Ontelbare verhalen van straatintimidatie hebben de dagelijkse bedreiging en geweld aan het licht gebracht die plaats vinden wanneer mensen doorheen publieke ruimtes bewegen of erin samenkomen. Hoewel het oproepen tot een conversatie over straatintimidatie een eerste, belangrijke stap was, willen we nu een breder debat starten over intimidatie in publieke ruimtes en hoe we deze ruimtes veiliger, gelijker en toegankelijker kunnen maken voor iedereen. Een opzet dat enkel kan bereikt worden door rekening te houden met de kruispunten tussen verschillende vormen van onderdrukking, dominantie en discriminatie. Aldus presenteren we ons Inifesto; een initieel-manifesto om de inhoud van de beweging tegen straatintimidatie in België te veranderen, alsook een reflectie op en reorganisatie van onze manier van actie voeren.

De verhalen die ons werden toegezonden vertellen ons dat ‘mijn ervaring met straatintimidatie niet noodzakelijk jouw ervaring met straatintimidatie is’. Wie we zijn, of eerder, hoe we ons identificeren en wat de verschillende aspecten van onze identiteit zijn, bepalen vaak wat voor soort intimidatie we meemaken. Verscheidene identiteiten worden op verschillende manieren geconfronteerd met diverse vormen van intimidatie. Wanneer bepaalde aspecten van onze identiteit elkaar kruisen, kan dit leiden tot een verhoogd risico op intimidatie in de publieke ruimte, zelfs tot een escalatie in geweld. Met dit in het achterhoofd willen we onze focus verschuiven naar alternatieve antwoorden op intimidatie. Hierbij stellen we ons op tegen criminalisering van intimidatie en focussen we meer op het creëren van een bewustzijn over hoe de publieke ruimte ervaren wordt door verschillende groepen van mensen en wie van deze mensen en gemeenschappen disproportioneel intimidatie en micro-agressies ondergaan. We willen op zoek naar het breder, inclusiever kader en niet rekenen op gemakshalve oplossingen.

Daarnaast beperkte het debat over straatintimidatie in België zich voornamelijk tot “seksisme in de straat”. Hoewel gendergebaseerde intimidatie een ernstige realiteit is die bestreden moet worden, mag het debat hier niet stoppen, maar moet er net steeds rekening gehouden worden met andere onderdrukkingen en discriminaties. Publieke ruimtes zijn vaak fysiek en mentaal minder veilig voor onderdrukte groepen in de samenleving en dit is een symptoom van systemische onderdrukking en institutionele ongelijkheid in diezelfde samenleving.  In de Belgische context wordt het, onder andere, minstens even belangrijk om een postkoloniaal perspectief te hanteren in ons begrip van de situatie waarbinnen intimidatie en micro-agressies plaatsvinden, zeker wanneer we de vertegenwoordiging van verschillende groepen in gedachten houden. Vertegenwoordiging en identiteit zijn twee zijden van eenzelfde munt: de ene kant informeert de andere. Dit is belangrijk om te onthouden bij alles wat we doen. We erkennen ook dat machtshiërarchieën en –dynamieken tussen groepen kunnen variëren en veranderen, afhankelijk van de context.

We willen onze toekomstige acties uitstippelen in samenwerking met andere organisaties, activisten en individuën met wie we gemeenschappelijke waarden delen. Meer specifiek willen we vooral vermijden om bestaand werk in België te dupliceren of uit te wissen. We kijken er naar uit om in debat te treden en suggesties te ontvangen over hoe de beweging eruit zou moeten zien in het huidige politieke klimaat; in bijzonder, maar niet beperkt tot, het onderzoeken van identiteitsgerelateerde intimidatie in alle publieke ruimtes in België; of deze intimidatie nu plaats vindt op straat, op school, op de campus, online, in café’s en clubs, of op het openbaar vervoer. Ben jij iemand die deze nieuwe beweging wil vormgeven, aarzel niet en contacteer ons! Welke rol je binnen deze nieuwe beweging ook voor ogen hebt, laat het ons weten. De komende weken zullen we contact opnemen met bestaande organisaties en bewegingen.

Laten we samen de publieke ruimte opnieuw uitdenken!

(Bron: http://www.rebellieus.org/post/117370606243/infesto-nl)

Hoe mannen seks met elkaar kunnen hebben zonder homo te zijn

door Hugh Ryan

Het nieuwste boek van Jane Ward, Not Gay: Sex between Straight White Men, richt zich op de “no homo”-cultuur, en onderzoekt de manieren waarop heteroseksuele mannen hun seksuele gevoelens voor andere mannen verkennen, verklaren en goedpraten.

Elk hoofdstuk van het boek verkent een andere manier waarop de hedendaagse maatschappij seks tussen heteromannen probeert te normaliseren: ontgroeningsrituelen in het leger en studentenverenigingen, seksuele exploratie tussen tienerjongens op zomerkampen en schoolreisjes, en de “situationele homoseksualiteit” van matrozen op zee, bijvoorbeeld. Volgens Ward wordt het vrouwen tegenwoordig toegestaan om meer seksueel vloeibaar en “open” te zijn dan mannen, en wordt dat zelfs steeds vaker van ze verwacht. Maar heteromannen worden over het algemeen gezien als het toonbeeld van onze seksueel normatieve cultuur, met een onveranderlijke en eenduidige seksuele voorkeur en een slecht verhulde walging van elke andere vorm van seksualiteit.

Ward besteedt vooral aandacht aan de manieren waarop heteromannen hun seksuele ervaringen met andere mannen voor zichzelf en anderen proberen goed te praten. Ze noemt de meest voorkomende excuses die worden gebruikt om zulke acties “uit te leggen”. Seksueel contact tussen mannen wordt bijvoorbeeld vaak gezien als een vorm van heteroseksuele bonding, als de deenemers maar luid genoeg roepen hoe walgelijk de activiteit is (denk aan sporters en leden van studentenverenigingen die “gedwongen” worden om dingen in elkaars anus te steken – iets dat vaak voorkomt in Not Gay). Ze wijst er echter ook op dat veel heteromannen openlijk hun afschuw voor vrouwenlichamen uiten, en dat walging en verlangen dus naast elkaar in hetzelfde moment kunnen bestaan.

(Bron: vice.com)

Ward probeert niet te beargumenteren dat deze mannen “eigenlijk” homo of biseksueel zijn (hoewel dat in sommige gevallen waarschijnlijk wel zo is). Haar punt is dat wat deze mannen “niet gay” maakt niet hun daden of de ingewikkelde en tegenstrijdige emoties zijn die daarbij komen kijken, maar hun toewijding aan een heteroseksueel, normatief leven. Dezelfde gedragingen en gevoelens die deze mannen vertonen, zouden bij iemand die minder waarde hecht aan normaliteit kunnen leiden tot het ontstaan van een homoseksuele, biseksuele of queer identiteit.

We belden met Ward om te praten over seksualiteit, normatieve cultuur, “bro-jobs”, aftrekkringetjes, en andere rituelen die heteromannen hebben bedacht om ‘ongestraft’ aan elkaars pik te kunnen zitten.

VICE: Wat bewoog je ertoe een boek te schrijven over heteromannen die homoseks hebben?
Jane Ward: Toen ik nog in de twintig was ging ik nog wel eens met mannen uit, en een van die mannen vertelde me een keertje over de “elephant walk,” een berucht ritueel bij Amerikaanse studentenverenigingen. Het komt er in het kort op neer dat mannen in een kringetje rondlopen, en de penis van de man achter zich vasthouden, en hun duim in de kont van de man voor zich steken. Dit was een totaal heteroseksuele man, en een echte macho, die ik al jaren kende, en ik dacht alleen maar: Hoe heb je dat voor jezelf goedgepraat toen je daaraan meedeed? Dus ik raakte al vijftien of twintig jaar geleden geïnteresseerd in deze kwestie, en toen begon ik om me heen steeds meer bewijs te zien dat heteromannen regelmatig intiem fysiek contact met elkaar hebben, en dat niet per se zien als seksueel.

Ik kan me voorstellen dat veel mensen zeggen: “Die mannen durven gewoon niet uit de kast te komen.”
Absoluut. Ik denk dat seksuele praktijken nog steeds zo nauwlettend in de gaten worden gehouden en moreel beladen zijn, dat veel mensen – inclusief LGBT’s – zich het meest op hun gemak voelen bij seks als het in een duidelijk afgebakend hokje past en relatief voorspelbaar is. Ik denk dat mensen daarom graag geloven dat er drie seksuele geaardheden zijn: hetero, homo en bi, en dat het idee dat we geboren worden met een vastliggende geaardheid steeds populairder wordt. Elke seksuele activiteit die ingewikkelder is dan dat, of die niet in een van die hokjes past wordt gezien als een bedreiging.

Ik heb veel berichten gekregen van biseksuele mensen, die het boek denk ik niet hebben gelezen, maar alleen de titel zagen, en vinden dat Not Gay bijdraagt aan de ontkenning van biseksualiteit in de maatschappij. Maar zoals ik het zie is biseksualiteit een duidelijke en belangrijke queeridentiteit. Dus ik zie niet waarom we mannen in dat bi-hokje zouden moeten duwen als zij zichzelf zien als heteroseksueel, ze volledig gericht zijn op heteronormativiteit en ze het lichamelijke contact dat ze met andere mannen hebben niet eens echt zien als seksueel. Waarom zou ik hen tot de queergemeenschap willen rekenen? Door te zeggen dat ze biseksueel zijn omdat ze seksueel contact met mannen en vrouwen hebben, reduceer je biseksualiteit van een genderidentiteit tot een technische beschrijving van seksuele handelingen. Ik zie biseksualiteit als breder dan dat.

Je beschrijft in je boek dat voor de opkomst van identiteitspolitiek en labels als ‘hetero’ en ‘homo’ mannen die zichzelf als “seksueel normaal” zagen, vaak meer vrijheid hadden om seks te hebben met andere mannen, omdat daar niet automatisch een etiket als “homo” of “bi” op werd geplakt. Betekent dat dat heteromannen vroeger meer homoseks hadden?
Historicus George Chauncey heeft daar een geweldig boek over geschreven dat Gay New York heet. Ik kan me nog een interview met een homoman herinneren dat daarin staat, waarin hij zegt: “Het was echt jammer toen de homorechtenbeweging mensen begon te pushen om uit de kast te komen, omdat dat betekende dat heteromannen veel minder bereid waren om seks met ons te hebben.” Opeens had het allerlei consequenties voor je identiteit als je seks had met een andere man.

Ik denk dat we nu weer in een tijdperk zitten waarin dit allemaal aan het veranderen is, omdat er een enorme druk is van de mainstream om alle homo’s en lesbiennes te normaliseren en assimileren, bijvoorbeeld door het homohuwelijk. Ik denk dat we in Amerika zullen zien dat naarmate homoseksualiteit en homoseksuele seks steeds meer genormaliseerd wordt, de gemiddelde Amerikaan er steeds minder van zal walgen. Daardoor zal er meer ruimte komen voor mannen om deel te nemen aan homoseksuele activiteiten zonder dat ze hierdoor hun hele identiteit hoeven te heroverwegen. Maar dat betekent niet dat de scheidslijn tussen wat gezien wordt als normaal en abnormaal opeens verdwijnt, want die verschuift constant. Ik denk dat je nu bijvoorbeeld een “goede homo” of een “slechte homo” kan zijn in onze maatschappij. Of je bent een getrouwde homo met kinderen die ergens in een nette woonwijk woont, en dat is goed, of je loopt nog steeds rond in een leren broek en duikt regelmatig een darkroom in ofzo, en dat is dan slecht. Ik denk dat we zien dat de cultuur zich altijd een beetje aanpast op manieren die misschien op vooruitgang lijken, maar dat niet altijd zijn.